Samenvatting van het boek “Wijsheid van een gebroken hart” van Susan Piver:

Hoe om te gaan met het trauma van een gebroken hart. De auteur deelt haar persoonlijke ervaring met liefdesverdriet en beschrijft het als een fysiek verbrijzelende en mentaal verslindende ervaring. Ze vertelt het eigen verhaal over een diep emotionele en transformerende relatie die eindigde en hen achterliet in een staat van wanhoop en verwarring.

De auteur legt uit dat dit liefdesverdriet hen naar een spirituele reis leidde, waar ze ontdekten dat hun intense emoties geen probleem waren maar een bron van kracht. Ze leerde dat openstaan voor de wereld, emoties omarmen en zichzelf toestaan geraakt te worden door verdriet een vorm van moed was. Ze ontdekte dat verdriet een vorm van zachtheid kon zijn, eenzaamheid een vorm van onverschrokkenheid en liefdesverdriet een vorm van intelligentie.

Haar doel is om lezers te helpen hun verdriet in een nieuw licht te zien, als een bron van authenticiteit en persoonlijke kracht. Ze moedigen de lezers aan om hun liefdesverdriet ten volle te ervaren om de vreugde te ontdekken van het bezitten van de diepten van hun eigen hart. Er wordt aangeraden een Heartbreak Wisdom Journal te beginnen om vooruitgang en inzichten bij te houden terwijl ze door hun emoties navigeren en van hun ervaringen leren.

Lezers worden aangemoedigd om de confrontatie aan te gaan met hun verdriet, woede en wanhoop, waarbij wordt gezegd dat hun hart onverwoestbaar is ondanks de pijn die ze ervaren.

De auteur deelt dat ze tijdens hun eigen liefdesverdriet troost vond in boeddhistische leringen en is van plan om deze leringen in het boek te delen. Deze leringen richten zich op het cultiveren van vrede, compassie en gelijkmoedigheid en vereisen geen religieuze binding of geloof.

Het genezingsproces begint met het temmen van de geest, wat bereikt kan worden door meditatie. De auteur benadrukt het belang van het begrijpen en beheersen van je gedachten, omdat die de pijn van liefdesverdriet kunnen verergeren. Ze stellen twee meditatiepraktijken voor: een voor kalmte en een andere voor het vergroten van liefdevolle vriendelijkheid.

De auteur bespreekt ook hoe belangrijk het is om te begrijpen wat het genezingsproces helpt en wat het belemmert, en geeft praktische tips en oefeningen om lezers te helpen door hun emoties te navigeren. Ze stellen een zevendaags programma van dagelijkse oefeningen voor om de lezers te helpen het geleerde in hun dagelijks leven te integreren.

Het boek is verdeeld in vier delen: “Ontspan”, dat lezers aanmoedigt om hun gevoelens toe te laten zonder oordeel; “Zie waar je bent”, dat lezers helpt om hun huidige emotionele staat te begrijpen; “Wees waar je bent”, dat lezers aanmoedigt om hun huidige staat onbevreesd te accepteren; en “Van gebroken hart naar heel hart, opnieuw leren ademen”, dat een zevendaags programma illustreert om de lessen toe te passen in het dagelijks leven.

De auteur benadrukt dat de pijn van liefdesverdriet kan leiden tot zachtheid, onbevreesdheid en wijsheid en moedigt lezers aan om hun gebroken hart te omarmen als een pad naar zelfontdekking en persoonlijke kracht.

DEEL 1: ONTSPAN

hoofdstuk 1-4

De tekst is een diepgaande verkenning van de emotionele reis van liefdesverdriet, gericht op de ervaringen van een vrouw genaamd Liz. Na meerdere verliezen te hebben geleden, waaronder de dood van haar ouders en de ziekte van haar zus, wordt Liz verliefd op een man genaamd Rob. Ondanks hun diepe verbondenheid en gedeelde interesses, beëindigt Rob abrupt hun relatie, Liz verwoest en verward achterlatend.

De auteur maakt onderscheid tussen depressie en droefheid en beschrijft depressie als een toestand van gevoelloosheid en levenloosheid, terwijl droefheid, hoewel pijnlijk, een toestand van waakzaamheid en ontvankelijkheid is. De auteur suggereert dat verdriet kan leiden tot wijsheid en dat het een poort kan zijn naar blijvend geluk.

De auteur bespreekt ook het concept van intentie en suggereert dat een helende intentie geworteld in liefde en mededogen kan helpen de pijn van liefdesverdriet te transformeren. De auteur moedigt de lezer aan om anderen op te nemen in hun helende intenties, omdat dit gevoelens van wanhoop en eenzaamheid kan helpen verlichten.

De tekst verkent ook het idee dat liefdesverdriet pretenties en oppervlakkige zorgen kan wegnemen, wat leidt tot een dieper begrip van wat er echt toe doet in het leven. De auteur suggereert dat liefdesverdriet een vernederende ervaring kan zijn die de onbeduidendheid onthult van dingen die ooit als belangrijk werden beschouwd.

Het is een donkere nacht

De tekst bespreekt het concept van een “Donkere Nacht van de Ziel”, een term die werd bedacht door de 16e-eeuwse karmelietische monnik Sint Jan van het Kruis. Deze term verwijst naar een diepe staat van wanhoop en lijden die veroorzaakt kan worden door een plotseling, catastrofaal verlies, verraad of ziekte. De tekst benadrukt dat deze donkere nacht geen probleem is dat opgelost moet worden, maar een transformerende ervaring die kan leiden tot meer begrip, inzicht en volwassenheid.

De auteur stelt dat er twee manieren zijn om deze donkere nacht te benaderen: je kunt je ervoor openstellen en het toestaan dat het je verzacht en versterkt, of je kunt je ertegen verzetten, wat kan leiden tot emotionele en spirituele verharding. De enige uitweg uit deze donkere nacht is er doorheen, en het proces vereist de bereidheid om pijn en lijden te verdragen.

De tekst suggereert dat een gebroken hart kan dienen als een plotselinge toegangspoort tot deze diepzinnige geestestoestand. Het dwingt mensen om de meest dringende vragen van het leven onder ogen te zien en op zoek te gaan naar een grotere betekenis in hun leven. De auteur moedigt de lezer aan om hun emotionele toestand te omarmen, zelfs als deze ongemakkelijk of pijnlijk is, omdat dit de juiste reactie is op verlies.

De auteur benadrukt ook dat de donkere nacht geen straf is, maar een natuurlijke levenscyclus die individuen leert over de betekenis van geluk voorbij plezier. Het biedt een kans op bevrijding van inauthenticiteit. De auteur suggereert dat de donkere nacht buitengewone lessen kan bieden over wie je bent en waar je leven om draait, maar deze lessen zullen uniek zijn voor elk individu.

De auteur adviseert dat geen enkele psychologische strategie zal helpen in deze situatie; in plaats daarvan zullen spirituele kwaliteiten zoals acceptatie, tolerantie, geloof en een aantrekking tot de mysterieuze en schaduwachtige aspecten van het leven nuttiger zijn. De auteur moedigt de lezer aan om bij zijn duisternis te blijven en deze toe te staan om hem te onderwijzen.

De tekst eindigt met de suggestie dat de helderheid die een gebroken hart met zich meebrengt een unieke kans kan bieden om de waarheid over iemands leven, karakter en relaties te begrijpen. De auteur stelt dat wat lijkt op toegeven - zoals huilen zonder reden of toestaan dat de pijn je volledig raakt - in feite genezend werkt.

Vrienden worden met liefdesverdriet

De auteur vertelt over een persoonlijke ervaring met verdriet na een relatiebreuk, waarbij een ogenschijnlijk kleine trigger - jalapeño cheddar-kaas maïsbrood - ervoor zorgde dat een golf van verdriet haar overspoelde tijdens een zakelijke bijeenkomst. Door dit voorval realiseerde ze zich dat ze deze golven van verdriet niet kon voorspellen of beheersen en dat het uitputtend was om ertegen te vechten.

Vervolgens deelt ze advies dat ze kreeg van een Tibetaanse boeddhistische monnik, die suggereerde dat je onaangename gevoelens niet moet afweren, maar ze juist moet verzachten, openen en uitnodigen. Deze benadering erkent de realiteit van het moment en maakt een intelligentere reactie op de omstandigheden mogelijk.

De auteur suggereert dat een soortgelijke benadering kan worden toegepast op het omgaan met een gebroken hart. In plaats van te proberen het liefdesverdriet te genezen of uit te bannen, adviseert ze om er ruimte voor te maken en het te leren kennen. Ze moedigt de lezer aan om hun emoties te onderzoeken en vragen te stellen over waar ze zich in het lichaam manifesteren, wat ze zouden zeggen als ze konden spreken en wanneer ze opkomen.

De auteur benadrukt hoe belangrijk het is om lief te zijn voor jezelf tijdens dit proces, dat ze beschrijft als heel moeilijk. Ze moedigt de lezer aan om zichzelf dezelfde vriendelijkheid, geduld en kameraadschap aan te bieden die ze zouden bieden aan een vriend die een vergelijkbare situatie doormaakt.

De auteur introduceert het concept van zachtmoedigheid voor jezelf, dat ze beschrijft als een geavanceerde vorm van moed. Deze zachtmoedigheid houdt in dat je je ervaring van moment tot moment erkent en omarmt, zonder oordeel of pogingen om deze te fixeren. Ze suggereert dat meditatie een goede manier is om deze zachtheid te cultiveren.

De auteur concludeert door te stellen dat er maar een paar momenten in het leven zijn waarop iemand de grens bereikt van wat hij kan verdragen en dat deze momenten buitengewone maatregelen vereisen. Ze stelt echter dat veel tactieken die vaak worden beschouwd als “buitengewone maatregelen” eigenlijk manieren zijn om te ontsnappen aan emotionele pijn. In plaats daarvan pleit ze ervoor om emoties te ontmoeten en ermee om te gaan, niet als vijanden die overwonnen moeten worden, maar als gewonde vrienden die liefdevolle aandacht nodig hebben.

Ja, je bent je verstand kwijt (maar het is oké)

De auteur begint met de erkenning dat liefdesverdriet kan voelen alsof je je verstand verliest, omdat het moeilijk wordt om gedachten en emoties onder controle te houden. Ze delen het verhaal van hun vriendin Laura, die een relatie beëindigde met een man die zich niet volledig aan haar wilde binden, ondanks hun diepe verbondenheid en gedeelde verlangen naar een levenspartner. Laura’s liefdesverdriet bracht haar in een staat van mentale onrust, waarin ze haar gedachten niet onder controle kon houden en niet kon ontsnappen aan haar verdriet.

De auteur suggereert dat de eerste stap in het omgaan met liefdesverdriet het herwinnen van de controle over de geest is, wat bereikt kan worden door meditatie. Meditatie traint de geest om een bondgenoot te zijn in plaats van een vijand, waardoor men gedachten zonder oordeel kan observeren en kan terugkeren naar de eenvoud van de ademhaling. Deze beoefening cultiveert de standvastigheid van de aandacht en het vermogen om zich te concentreren op een object naar keuze.

De auteur benadrukt hoe belangrijk het is om niet tegen de pijn van liefdesverdriet te vechten, maar er juist een vriendschappelijke hand naar uit te steken. Ze vergelijken liefdesverdriet met een huilende baby die met vriendelijkheid en geduld benaderd moet worden. De beoefening van meditatie wordt vergeleken met deze benadering, omdat het inhoudt dat je jezelf accepteert zoals je bent en dat je aan je zijde blijft zo lang als nodig is.

De auteur suggereert dat liefdesverdriet iemand in een staat van “heilige vluchtigheid” brengt, waarin oude overtuigingen worden losgeschud en er ruimte is voor verandering. Ze moedigen de lezer aan om de vlammen van liefdesverdriet te laten branden tot ze uitbranden, zodat er ruimte ontstaat voor iets nieuws dat uit de as kan herrijzen.

De auteur besluit met te stellen dat men zich door meditatie kan vestigen in de ongegrondheid van liefdesverdriet, waardoor men tolerantie ontwikkelt voor onzekerheid. Dit proces transformeert liefdesverdriet in wijsheid, omdat het ongemak van het niet weten wat er gebeurt of waar het zal eindigen het hart verfijnt tot een vorm van liefde die onverwoestbaar is. Op deze manier wordt liefdesverdriet zelf een diepgaande en compromisloze leraar.

Hoe te mediteren

De auteur legt uit dat meditatie een beoefening is die pijn kan transformeren in wijsheid en een onrustige geest kan kalmeren. Het is een beoefening die rust, vreugde, vitaliteit en liefde cultiveert en moeilijke emoties helpt beheersen. De auteur benadrukt dat kalmte een natuurlijke geestestoestand is en dat meditatie een manier is om naar deze toestand terug te keren.

De auteur introduceert een meditatieoefening die de “Oefening van Rust” wordt genoemd. Deze oefening houdt in dat je je concentreert op de ademhaling en daarnaar terugkeert wanneer de geest afdwaalt. De auteur verzekert dat de geest al weet hoe hij moet mediteren en dat de uitdaging is om de aandacht bewust te richten op een object naar keuze, in plaats van hem te laten afdwalen.

De auteur geeft gedetailleerde instructies voor de Oefening van Rust:

Lichaam: Zoek een comfortabele plek om te zitten, op een kussen of een stoel. Zit rechtop, maar ontspannen, en plaats je handen op je knieën of halverwege je dij. Houd je ogen open, maar ontspannen, en kijk naar een plek ongeveer zes tot acht meter voor je.

Adem: Let op het stijgen en dalen van je ademhaling en laat je aandacht meegaan met de ademhaling als golven in de oceaan. Je hoeft niet op een bepaalde manier te ademen.

Gedachten: Als er gedachten opkomen, merk ze dan gewoon op en laat ze voorbij zweven. Als een gedachte je aandacht afleidt van je ademhaling, breng je aandacht dan rustig terug naar je ademhaling. De auteur vergelijkt gedachten met wolken in de lucht en stelt voor om je te identificeren met de lucht, niet met de wolken.

De auteur raadt aan om te beginnen met tien minuten meditatie per dag en de tijd geleidelijk te verhogen naarmate men zich meer op zijn gemak voelt met de beoefening. Ze benadrukken ook het belang van het vinden van een meditatie-instructeur als men besluit om meditatie een blijvend onderdeel van hun leven te maken.

De auteur besluit met de geest te vergelijken met een sneeuwbol. Als de geest door gedachten wordt heen en weer geschud, wordt hij chaotisch, maar als hij tot rust komt, wordt hij helder en stil. Meditatie biedt de geest dit stabiele oppervlak om te rusten en tot rust te komen.

Als je pijn accepteert, kan het je geen pijn doen

De auteur bespreekt het idee dat leunen op wat je beangstigt of van streek maakt, in plaats van te proberen eraan te ontsnappen, effectiever en verhelderender kan zijn. Ze presenteren een verhaal van een vrouw genaamd Heather die, na een liefdesverdriet, begon aan een rigoureuze periode van zelfonderzoek. Dit proces verlichtte haar pijn echter niet. Op een nacht, in een moment van uitputting, gaf ze haar strijd tegen haar emoties op. Ze visualiseerde haar emoties als een dam die barstte en in plaats van te proberen de vloed tegen te houden, liet ze zich erdoor meeslepen. Deze daad van overgave leidde tot een gevoel van kalmte en zelfrespect.

De auteur stelt dat het weliswaar natuurlijk is om betekenis te zoeken in pijn en situaties te ontleden om ze te begrijpen, maar dat dit vaak kan leiden tot verschuivende en niet-helpende verklaringen. Ze suggereren dat de meest behulpzame benadering is om een licht van bewustzijn op emoties te laten schijnen, ze te leren kennen en ze vast te houden om ze te troosten. Ze citeren het advies van Pema Chödrön om “de gevoelens te voelen en het verhaal te laten vallen”.

De auteur introduceert een oefening genaamd “knipperen op de geest van meditatie”, waarbij je in plaats van te mediteren, je gewoon herinnert hoe het voelt om te mediteren. Dit korte moment van mindfulness kan een gedachtegang onderbreken voordat deze overweldigend wordt.

De auteur besluit met een waarschuwing tegen de zoektocht naar zelfverbetering als middel om liefdesverdriet te vermijden, omdat het een daad van agressie tegen jezelf kan worden. Ze pleiten voor zelfacceptatie zonder oordeel of agenda, wat volgens hen de sleutel is tot genezing.

Seks kan helpen

De auteur vertelt over haar eigen ervaring met liefdesverdriet en herstel, waarbij ze een weekendje weg ging met een collega die ze nauwelijks kende. Ondanks de waarschuwingen van haar vrienden tegen een rebound relatie, besloot ze toch te gaan, gedreven door een gevoel van wanhoop en behoefte aan verandering. De man die ze ontmoette was aardig en attent, en ze brachten het weekend door in intimiteit, waardoor ze haar gevoelens van liefde, verlangen, verdriet en tederheid kon uiten zonder verwachtingen of agenda’s.

Deze ervaring was niet het begin van een nieuwe relatie, maar een liefdesrelatie die even snel eindigde als hij begon. Het diende echter als een keerpunt voor de auteur en hielp haar te beseffen dat ze beminnelijk was en in staat tot liefde. Het gaf haar de moed om haar gebroken hart onder ogen te zien en de kracht en vitaliteit ervan te begrijpen.

De auteur besluit met een onderscheid te maken tussen liefdesrelaties en relaties, en stelt dat het twee verschillende dingen zijn. Ze suggereert dat liefdesrelaties helend kunnen zijn als ze gebaseerd zijn op vriendelijkheid, als beide partijen bereid zijn om hun hart volledig te geven en dan los te laten, en als liefde het centrale element is.

Heb vertrouwen

De auteur bespreekt het concept van geloof, niet in religieuze zin, maar als een vorm van opperste openheid voor de eigen ervaringen. Ze suggereert dat elk moment een kans kan zijn om openheid, vreugde en authenticiteit te cultiveren. Door mindfulness en rust te beoefenen, kan men leren om verdriet onder ogen te zien, vriendelijkheid te cultiveren en alledaagse taken om te zetten in oefeningen in mindfulness.

Geloof gaat in deze context niet over het vasthouden aan een bepaald standpunt, maar over het openstaan voor het ontvouwen van gebeurtenissen in het leven, met inbegrip van zowel positieve als negatieve ervaringen. De auteur suggereert dat echt geluk niet voortkomt uit het najagen van goede ervaringen en het vermijden van slechte, maar uit het volledig ervaren van alle emoties en momenten in het leven.

De auteur bespreekt ook het idee van synchroniciteiten en gunstige toevalligheden die in harmonie lijken te zijn met iemands gemoedstoestand. Ze suggereert dat deze gebeurtenissen, die niet afgedwongen of nagestreefd kunnen worden, de kern van het geloof vormen.

De auteur besluit met de suggestie dat geloof niet gaat over geloven dat alles goed komt, maar over het loslaten van de illusie van controle en het leven toestaan zich te ontvouwen. Ze citeert Stephen Mitchell, een vertaler van wijsheidsteksten, die suggereert dat het loslaten van de illusie van controle het mogelijk maakt om te leven in een werkelijkheid die intelligenter, mooier en vriendelijker is dan je je ooit had kunnen voorstellen.

Uiteindelijk suggereert de auteur dat het enige dat er aan het eind van ons leven toe zal doen is hoe liefdevol en dapper we zijn geweest. Ze besluit met te zeggen dat we meer op de oceaan lijken dan op de golven, in staat om alle ervaringen te verwerken, en dat onder al onze hoop en angsten een diepe stilte ligt en de herinnering aan hoe we daarnaar terug kunnen keren.

DEEL 2

Verraad

De auteur bespreekt het concept van verraad en beschrijft het als de moeilijkste van alle verwondingen. Verraad gaat niet alleen over bedrogen worden of verlaten worden voor een ander, maar over elke belofte, openlijk of impliciet, die verbroken is zonder dat je er aan hebt meegewerkt of het weet. Het kan een schok zijn om erachter te komen dat een solide werkelijkheid toch niet zo solide is, en het kan voelen als een zware vorm van aanval.

De auteur suggereert dat wanneer je verraden wordt, je je vermogen verliest om te vertrouwen, niet alleen in de persoon die je verraden heeft, maar in alle wezens, waardoor de toekomst een landmijn lijkt. Ze suggereert echter ook dat er wijsheid te vinden is in verraad, hoewel het herkennen van deze wijsheid tijd kan kosten en een herordening vereist van hoe je de werkelijkheid waarneemt.

De auteur maakt onderscheid tussen de reacties van een “meisje” en een “vrouw” op verraad. Een meisje kan proberen zichzelf te kalmeren door anderen de schuld te geven of de spot te drijven met haar eigen behoefte aan liefde en vertrouwen, terwijl een vrouw zich openstelt voor de mogelijkheid van teleurstelling in de liefde en belooft er hoe dan ook voor open te blijven staan, wat de auteur beschrijft als een buitengewone daad van moed.

De auteur besluit met de suggestie dat verraad je gevoel van vertrouwen in de toekomst aan het wankelen brengt en je blik op het verleden ondermijnt, zodat je alleen nog maar op het huidige moment kunt vertrouwen. Verraad kan je agenda losschudden en ruimte creëren voor magie en wijsheid om het over te nemen.

De auteur geeft ook een oefening om met de gevoelens van verraad om te gaan. Ze stelt voor om te gaan zitten met de onrust, er het object van je meditatie van te maken, en aandacht te schenken aan hoe het voelt en hoe lang het duurt. Ze suggereert dat deze praktijk kan helpen het lijden dat gepaard gaat met verraad te verkorten.

Van de vier antwoorden is er één nuttig

De auteur bespreekt vier veel voorkomende reacties op liefdesverdriet: schuld, magisch denken, verlangen/woede/ontmoedigd raken en strijd.

Schuld: In eerste instantie geven we onszelf de schuld, denkend dat als we iets anders hadden gedaan, de relatie zou hebben overleefd. Deze schuld verschuift dan naar de ex-partner, wat een teken van scheiding is en als een positieve stap kan worden gezien. Verwijten maken kan echter snel agressief en onproductief worden.

Magisch Denken: Dit houdt in dat we geloven dat we de kracht hebben om een gezondere relatie aan te trekken als we onze mentale patronen kunnen veranderen. Hoewel dit tot op zekere hoogte waar kan zijn, kan het ook leiden tot een vorm van bijgeloof, waarbij we geloven dat op het moment dat we de juiste gemoedstoestand aannemen, onze geliefde zal terugkeren.

Verlangen/Woede/Onthouding: Deze reactie kan zich manifesteren als verlangen naar het verleden, woede op de ex-partner of ontmoedigd raken over de toekomst. Deze reacties zijn niet productief en kunnen leiden tot meer lijden. Het tegengif voor verlangen is om iets te waarderen dat werkelijk aanwezig is, het tegengif voor woede is om jezelf toe te staan om te rouwen, en het tegengif voor ontmoediging is om een gevoel van precisie aan te brengen in je activiteiten en omgeving.

Strijd: Dit is de enige nuttige reactie. Hierbij begint het deel van je hart dat heel blijft te vechten om wat terrein terug te winnen. Dit deel van je hart zal niet toestaan dat je in een van de eerste drie stadia blijft hangen en zal je bewijs blijven tonen dat het niet jouw schuld is, dat het niet de schuld is van je ex-partner en dat een klootzak of hystericus worden geen goede oplossing is.

De auteur besluit met de suggestie dat wanneer alle verklaringen en strategieën zijn uitgewerkt, we simpelweg achterblijven met de pijn en de wens om opnieuw lief te hebben. Dan kan het echte werk beginnen.

Gedraag je als een koningin

De auteur vertelt over een ervaring waarbij ze genomineerd was voor een prijs en een juwelierszaak bezocht waar ze een halsketting van $54.000 te leen kreeg voor het evenement. Ze realiseerde zich dat ze de ketting kon dragen met schaamte, onwaardigheid en excuses, of ze kon hem dragen met trots en recht. Ze koos echter voor een derde optie: de ketting dragen als iets moois, zonder dat het haar waarde of aanspraak bepaalde. Dit leidde haar naar het concept van handelen als een koningin.

Een koningin is volgens de auteur iemand die haar waardigheid behoudt, ongeacht haar omstandigheden. Ze laat haar waarde niet bepalen door externe factoren. De auteur suggereert dat wanneer je te maken hebt met liefdesverdriet, je ernaar moet streven de kwaliteiten van een koningin te belichamen, in plaats van te handelen uit woede of wanhoop.

De auteur geeft een oefening om lezers te helpen in contact te komen met hun innerlijke koningin. Dit houdt in dat je gevoelens van schaamte en waardeloosheid opschrijft en dan van perspectief wisselt om een brief van aanmoediging en bevestiging te schrijven vanuit het gezichtspunt van je sterkste, vriendelijkste, meest veerkrachtige zelf.

De auteur somt ook verschillende koninklijke kwaliteiten op:

Een koningin weet wie ze is en laat zich niet beïnvloeden door lof of blaam. Een koningin legt niet uit en klaagt niet. Ze kiest haar vertrouwelingen verstandig. Een koningin valt niet aan, ze magnetiseert. Ze dwingt wat ze wil naar haar toe te komen door haar gevoel van rijkdom en waardigheid. De omgeving van een koningin is onberispelijk. Ze zorgt voor een nette en opgeruimde omgeving, wat haar stemming en verwachtingen beïnvloedt. Een koningin wordt nooit opgeroepen. Ze behoudt haar eigen leven, agenda en manier van doen en geeft haar privilege voor niemand op. De auteur sluit af met het advies aan de lezers om hun waardigheid en eigenwaarde in relaties niet in gevaar te brengen en in plaats daarvan de kwaliteiten van een koningin te belichamen.

demonen

De auteur stelt een radicale benadering voor van het omgaan met negatieve gedachten en emoties, die ze “demonen” noemt. In plaats van te proberen deze demonen te bestrijden of te negeren, raadt ze aan ze te erkennen en ermee om te gaan.

Ze stelt een oefening voor waarbij je een lijst maakt van de meest terugkerende negatieve gedachten, die elk beginnen met “ik”. Dit kunnen gedachten van verdriet, boosheid, angst, teleurstelling of verdriet zijn. Vervolgens geef je elke gedachte een naam en, als het helpt, stel je je voor hoe elke gedachte eruitziet.

Vervolgens stel je je voor dat je een dinertafel dekt voor jezelf, je demonen en een extra “spirituele vriend” die een echte of ingebeelde steunfiguur kan zijn. Je nodigt dan elke demon uit voor het diner, zorgt ervoor dat ze zich op hun gemak voelen en vraagt hen om zichzelf voor te stellen en hun doel uit te leggen. De auteur suggereert dat elke demon een taak heeft die bedoeld is om jou op de een of andere manier te dienen. Bijvoorbeeld, de demon van schaamte zou kunnen proberen om u te beschermen tegen mogelijke pijn, terwijl de demon van woede zou kunnen proberen om bedreigingen weg te jagen.

Nadat elke demon gesproken heeft, vraag je of ze je nog iets willen vertellen of vragen. Als een demon niet kan worden gekalmeerd, ga je gewoon verder met de volgende en kom je er later op terug. Aan het einde van het diner wend je je tot je spirituele vriend voor bijkomende inzichten, bedank je iedereen voor hun komst en wijs je hen de deur.

De auteur benadrukt dat het openstellen voor je demonen, in plaats van ze proberen te overwinnen, de machtsbalans doet verschuiven. Ze stelt dat openheid de grootste bron van persoonlijke kracht is en dat elke persoon die te maken heeft met liefdesverdriet het nodig heeft om zijn of haar kracht hersteld te voelen.

Verwacht Jeanny

De auteur bespreekt hoe belangrijk het is om een ondersteunende vriend te hebben in tijden van liefdesverdriet. Ze deelt haar eigen ervaring met een vriendin genaamd Jeannie, die er voor haar was tijdens een pijnlijke scheiding. Jeannie was altijd beschikbaar om te luisteren naar de herhaalde verhalen en vragen van de auteur over haar relatiebreuk, waardoor de auteur elke keer minder pijn voelde.

De auteur benadrukt dat het tijdens liefdesverdriet gebruikelijk is dat een bepaalde vriend de belangrijkste vertrouwenspersoon wordt. Deze persoon kan iemand zijn met wie je al een hechte band had, of iemand met wie je nog niet zo hecht was tot het liefdesverdriet zich voordeed. De auteur was verrast door de vriendelijkheid van haar vrienden tijdens haar liefdesverdriet en merkte ook op dat zulke momenten kunnen onthullen wie van je vrienden echt om je geeft.

Naast Jeannie had de auteur nog andere vrienden die op unieke manieren voor haar klaarstonden. Eén vriendin liet haar in haar auto uithuilen tijdens de pauzes op het werk en een andere kwam kijken hoe het met haar ging tijdens slapeloze nachten. De auteur merkte dat het therapeutisch werkte om haar verhaal herhaaldelijk te vertellen, niet om advies of uitleg te krijgen, maar gewoon om gehoord te worden.

Om haar vrienden niet te belasten, zocht de auteur ook hulp bij therapeuten, astrologen, lichaamswerkers en trainers en merkte dat het delen van haar verhaal met elk van hen hielp om haar pijn te verlichten. Ze raadt deze aanpak aan als het betaalbaar is, en stelt ook voor om je verhaal te delen op online forums, blogs of sociale mediaplatforms zoals Twitter. De auteur sluit af met het benadrukken van het belang van vriendelijkheid tijdens liefdesverdriet en verzekert lezers dat ondersteunende vrienden zoals Jeannie overal te vinden zijn.

toornig worden

De auteur bespreekt het destructieve potentieel van woede, vooral wanneer het ervoor zorgt dat we anderen ontmenselijken. Ze deelt een persoonlijk verhaal waarin haar woede een moeder en haar baby de stuipen op het lijf joeg, waardoor ze zich realiseerde hoe woede ons blind kan maken voor de menselijkheid van anderen.

De auteur suggereert echter ook dat woede in bepaalde situaties nuttig kan zijn, vooral bij liefdesverdriet en depressie. Ze noemt dit de “kracht van de toorn”, die gebruikt kan worden om zelfmedelijden, luiheid en buitensporige zelfabsorptie te doorbreken. Deze vorm van woede is niet gericht op anderen, maar wordt eerder gebruikt als hulpmiddel om jezelf te motiveren om emotionele stagnatie te overwinnen.

In de boeddhistische iconografie worden toornige godheden gezien als beschermers die vechten tegen onwetendheid en de daarmee gepaard gaande kwellingen zoals woede, angst en hysterie. De auteur suggereert dat deze toornige energie gebruikt kan worden om jezelf uit een staat van emotionele doodsheid te halen.

De auteur benadrukt dat het gebruik van woede in evenwicht moet zijn met een gevoel voor humor en mededogen. Het moet gebruikt worden om jezelf te motiveren om positieve acties te ondernemen, zoals naar de sportschool gaan, tijd doorbrengen met vrienden of vrijwilligerswerk doen om anderen te helpen. Ze besluit met te zeggen dat de kracht van toorn kan helpen om de kloof tussen jezelf en de rest van de mensheid te overbruggen.

Intensiveren om los te laten

De auteur deelt een verhaal over haar vriendin Julie, die worstelde met gevoelens van verloren schoonheid en eigenwaarde na een relatiebreuk. De auteur stelt Julie gerust dat haar schoonheid en waarde niet afhankelijk zijn van de bevestiging van haar ex-vriend, maar eerder van haar eigen zelfacceptatie en de diepte van haar emotionele ervaringen.

De auteur erkent dat liefdesverdriet kan leiden tot onvoorspelbare golven van verdriet en rouw, die kunnen worden veroorzaakt door schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen. Deze emotionele oplevingen kunnen zich voordoen op ongelegen momenten, zoals tijdens een vergadering op het werk of tijdens het winkelen.

De auteur hint naar een korte oefening die overal gedaan kan worden om deze emoties te beheersen, maar de details van deze oefening worden niet gegeven in het fragment. De auteur suggereert dat deze oefening in eerste instantie contra-intuïtief kan lijken, maar moedigt de lezer aan om het een paar keer te proberen om te zien of het helpt.

ALS JE VOELT dat het vreselijke gevoel (verdriet, woede, angst) op het punt staat zijn intrede te doen, stem je er dan onmiddellijk zo volledig mogelijk op af. Nodig het uit. Voel het. Zoek elk lichamelijk gevoel dat ermee verbonden kan zijn. Lijkt het zich in je maag te bevinden? Borst? Hoofd? Neem de polsslag: als dit gevoel een hart had, zou het dan racen, bonzen, of op het punt staan om uit te sterven? Wat het ook is, richt je aandacht er zo volledig mogelijk op - en intensiveer het. Voer het opzettelijk op. Stel je voor dat je er een lucifer bij aansteekt. Als het gevoel heet is, laat het dan branden. Als het koud is, laat het dan in ijs veranderen. Als het snel is, laat de motor dan draaien. Intensifieer. Intensifieer. En dan - poef! - laat het gaan. Net als wanneer je een super gebalde vuist opent, zou je een gevoel van koele opluchting moeten voelen, hoe kortstondig ook. Onthoud: Intensifiëren. Intensifiëren. En laat het dan los. Herhaal dit zo vaak als nodig is.

Trump dit

De auteur stelt een methode voor om met emotionele pijn om te gaan door pijnlijke gedachten te vervangen door gedachten die geen pijn doen. Ze waarschuwt echter voor vals optimisme of wensdenken, omdat dit kan leiden tot verder lijden. In plaats daarvan raadt ze aan om de negatieve gedachte te erkennen en te vervangen door een meer realistische of positieve gedachte die op dat moment waar is of die liefde en begrip bevordert.

Bijvoorbeeld, de gedachte “Ik zal nooit meer liefhebben” kan vervangen worden door “Ik kan weer liefhebben; ik weet het gewoon niet op dit moment” of “Op dit moment, wat ik liefheb is ________.” De auteur benadrukt dat de vervangende gedachte iets echts en waars voor het individu moet zijn.

Andere voorbeelden zijn het vervangen van “Ik denk niet dat ik deze dag kan doorkomen” door “Ik weet dat ik de volgende ademtocht kan halen”, of “Hij is een kwaad, slecht, vreselijk, crimineel verschrikkelijk persoon” door “Ik hoop dat iedereen op aarde die zich op dit moment slachtoffer en verraden voelt, vrede kan vinden. Inclusief mijzelf.” De auteur verwijst naar deze methode als het “overtroeven” van de pijnlijke gedachte met een betere.

Spiegels

e auteur stelt een oefening voor om mensen te helpen in contact te komen met zowel hun kracht als hun hartzeer in tijden van emotionele nood. De oefening houdt in dat je jezelf visualiseert in een kamer met drie spiegels.

In de eerste spiegel moet de persoon zichzelf zien zoals hij is wanneer zijn hart niet gebroken is, en zich voorstellen dat hij omringd wordt door mensen die liefdesverdriet hebben ervaren en er weer bovenop zijn gekomen. Dit is een verbinding maken met het idee van veerkracht en kracht.

In de tweede spiegel moet de persoon zichzelf zien zoals ze zijn in hun huidige staat van liefdesverdriet. Ze moeten hun gevoelens van wanhoop, hopeloosheid of woede erkennen en zich voorstellen dat ze omringd zijn door anderen die ook liefdesverdriet ervaren. Dit is om contact te maken met hun eigen kwetsbaarheid en het universele verlangen om geliefd te zijn.

In de derde spiegel moet het individu visualiseren dat de beelden van de eerste twee spiegels samensmelten, wat de co-existentie van kracht en kwetsbaarheid in hen weergeeft.

Na deze visualisatie moet het individu alle spiegels leeg laten, zich omdraaien en weglopen en een paar minuten rustig blijven zitten om de ervaring in zich op te nemen. Deze oefening is bedoeld om mensen te helpen inzien dat ze meer zijn dan hun pijn en dat ze zowel kracht als het vermogen tot diepe liefde bezitten.

Ik vergeef je

De auteur deelt een methode om gevoelens van waardeloosheid en zelfveroordeling te bestrijden, vooral in tijden van liefdesverdriet. Deze methode, gebruikt door haar vriendin Lilly, houdt in dat je “Ik vergeef je” tegen jezelf zegt wanneer negatieve zelfkritische gedachten opkomen.

Deze gedachten kunnen gaan over vermeende fouten of gebreken, zoals “had ik dat maar niet gezegd” of “was ik maar niet zo (behoeftig, mollig, lang, ambitieus)”. Door onmiddellijk op deze gedachten te reageren met “Ik vergeef je”, kun je gevoelens van waardeloosheid en zelfverwijt neutraliseren.

De auteur stelt voor om deze methode vooral te gebruiken wanneer gedachten van spijt of wroeging de kop opsteken, waarbij je jezelf eraan herinnert dat iedereen fouten maakt en dat dit bij het mens-zijn hoort. Deze daad van zelfvergeving kan gevoelens van schuld en zelfverwijt helpen verlichten en zelfcompassie en acceptatie bevorderen.

Echt nutteloze dingen

e auteur bespreekt verschillende niet-helpende gedragingen en gedachten die mensen vaak hebben na een relatiebreuk en die hun pijn kunnen verlengen en hun genezingsproces kunnen belemmeren. Deze omvatten:

Herhaling van de relatie: Obsessief herkauwen van gebeurtenissen, gesprekken en acties in het verleden in de relatie en proberen te achterhalen wat er fout ging. Dit kan leiden tot eindeloze, onproductieve cycli van zelfverwijt en spijt.

“Behulpzame” vrienden: Vrienden die negatieve gedachten versterken of hun eigen oplossingen proberen op te dringen, kunnen onbehulpzaam zijn. Het is niet goed om met mensen te praten die je negatieve gedachten bevestigen of hun eigen oplossingen proberen op te dringen.

Jezelf uiten is niet altijd een goed idee: Je ex confronteren of proberen het contact te herstellen kan tijdelijk verlichting geven, maar het leidt vaak tot meer pijn als duidelijk wordt dat er niets is veranderd.

Nothing Matters, Everything Sucks, Please Don’t Try to Talk Me Out of This: Dit is een vorm van luiheid waarbij iemand ontmoedigd raakt en zich verstopt in wanhoop in plaats van de mogelijkheid van geluk te riskeren.

Andere niet-helpende dingen: Deze omvatten overanalyse, beschuldigen, ontkenning, wraak, slechte dingen zeggen over zichzelf of de ex, stalking gedrag, en handelen op schadelijke manieren.

De auteur suggereert strategieën om dit onbehulpzame gedrag te onderbreken, zoals het hebben van een goede vriend om je naar beneden te praten, je gevoelens of acties op te schrijven in plaats van ernaar te handelen, of de onderliggende pijn direct aan te pakken. Ze stelt ook voor om te kijken hoe lang een bepaalde emotie duurt om te beseffen dat alle gevoelens uiteindelijk vervagen.

23 Echte onwaarheden

HIER IS EEN LIJST VAN DINGEN die je jezelf probeert wijs te maken als je liefdesverdriet hebt en die gewoon niet waar zijn. Of in de verste verte niet nuttig zijn. Hoeveel zijn er al door je hoofd geschoten? Wat zou jij aan deze lijst willen toevoegen? Als een van deze in je opkomen, maakt niet uit hoe vaak het gebeurt, kijk jezelf in de ogen en zeg: “Ik heb geen manier om te weten of dit echt waar is. En P.S. Hallo: niet behulpzaam.”

Hij was de enige voor mij.
Ik ben te oud en dit was mijn laatste kans.
Ik ga uiteindelijk zielig worden en alleen in een caravan wonen.
Hij/zij is echt homo/hecht en weet het niet.
Ik zal nooit meer liefhebben.
Ik ben te gebrekkig om liefde te verdienen.
Hij was te gebrekkig om goed van me te houden.
Als hij niet meer van me houdt, ben ik niet beminnelijk.
Als mijn (moeder, vader, tante, leraar, baas, elektricien) niet zo (veeleisend, teruggetrokken, boos, onverschillig) was geweest, was dit me nooit overkomen.
Als ik _________ niet had gezegd, gedaan of gedacht, was dit niet gebeurd.
Dit was het echte werk. En ik heb het verknald.
Mijn liefde was te krachtig en hij kon het niet aan.
Op een dag krijgt hij de zijne en dan voel ik me zoveel beter.
Ik heb problemen met intimiteit.
Hij heeft problemen met intimiteit.
Was ik maar niet te verblind door liefde geweest om te zien dat hij een leugenaar/ vrouwenverslinder/drugsdealer/ Republikein/Democraat/mama’s kindje was, dan had ik deze fout niet gemaakt.
Had ik maar naar die en die (mijn moeder/leraar/boekenclub/levenscoach) geluisterd, dan was dit nooit gebeurd.
Mijn/hun onopgeloste psychologische problemen maakten liefde onmogelijk.
Ik heb deze pijn aangetrokken door de verkeerde gedachten te denken.
Op een dag zal hij zien dat mijn liefde het beste was wat hem ooit is overkomen. In de tussentijd, neuk hem.
Intimiteit is er altijd

De auteur bespreekt de unieke pijn van liefdesverdriet en schrijft deze toe aan het verlies van de mogelijkheid van een diepe, heilige verbinding met een ander persoon. Deze verbondenheid gaat niet over gedeelde grappen of activiteiten, maar over het gevoel volledig begrepen en geaccepteerd te worden door een andere persoon, die samen een gedeelde wereld creëert.

De auteur stelt dat wat mensen missen na een relatiebreuk niet de specifieke persoon is die ze verloren hebben, maar het gevoel van intieme verbondenheid dat ze met hen hadden. Ze beweert dat het verlangen naar de verloren persoon zal verdwijnen zodra de mogelijkheid van een dergelijke verbinding wordt gevoeld met iemand anders.

De auteur wijst er ook op dat zulke momenten van verbondenheid niet constant zijn, zelfs niet in een relatie, en dat ze gevonden kunnen worden in het dagelijks leven, in interacties met vreemden, bij het lezen van een boek of in de natuur. Ze benadrukt dat intimiteit er altijd is en moedigt de lezer aan om ernaar te zoeken in hun dagelijks leven.

Ze eindigt met het delen van een persoonlijk moment van het voelen van een warme bries op haar rug, waarbij ze het beschrijft als een privé, intieme aanraking van de wereld en de lezer eraan herinnert dat de wereld altijd probeert om hen op deze manier aan te raken.

Deel 3 Wees waar je bent

25 Een lichtgevende reis

De auteur deelt haar observaties van het bespreken van het thema liefdesverdriet in haar boek met anderen. Ze merkt op dat mensen vaak reflectief en zacht worden als ze terugdenken aan hun eigen ervaringen met liefdesverdriet. Ondanks de pijn en moeilijkheden die ze meemaakten, gaf geen van hen de liefde op en uiteindelijk kwamen ze allemaal over hun liefdesverdriet heen.

Interessant genoeg viel het de auteur op dat mensen op hun liefdesverdriet terugkeken met een gevoel van zoetheid en melancholie, in plaats van bitterheid. Ze beschouwden hun liefdesverdriet als een lichtgevende ervaring die hen leerde wat ze moesten waarderen en wat ze moesten wegdoen in het leven. Ze zagen het als een tijd waarin ze in een verhoogde staat van gevoel verkeerden, vergelijkbaar met het overleven van een gevaarlijke situatie met iemand anders.

De auteur besluit met de suggestie dat in een staat van liefdesverdriet verkeren hetzelfde is als in een staat van genade verkeren. Het is een tijd waarin je op het kruispunt staat van hoop en angst, liefde en verlies, heelheid en ontbinding. Ondanks de pijn is het een tijd waarin je ontdekt dat je de pijn kunt weerstaan en dat onzichtbare krachten je te hulp schieten als je de pijn rechtstreeks onder ogen ziet.

Authenticiteit

In deze passage bespreekt de auteur het dilemma van het kiezen tussen een gepassioneerde liefde die mogelijk kan eindigen in liefdesverdriet en een stabielere, maar minder opwindende relatie. Ze suggereert dat het niet mogelijk is om de uitkomst van de liefde te controleren of om te kiezen tussen vroegere en huidige relaties. Wat belangrijk is, is om authentiek te leven en lief te hebben, om je gevoelens volledig te ervaren en te accepteren en om je hart teder, zacht en levendig te houden.

De auteur raadt lezers aan om hun gevoelens te laten overheersen, of het nu gaat om intens verlangen, zoetheid of verwarring. Ze stelt voor om deze gevoelens fysiek te ervaren en ze door je lichaam te laten gaan. Door dit te doen, gelooft ze dat individuen eleganter, krachtiger en opmerkelijker zullen worden.

De auteur besluit met het benadrukken van het belang van authenticiteit en natuurlijkheid. Ze suggereert dat de meest dwingende kwaliteit die iemand kan hebben is te zijn wie hij is en te voelen wat hij voelt zonder zijn ervaring te beoordelen. Dit vereist voortdurende kwetsbaarheid en onbevreesdheid, wat ze beschrijft als de kracht van authentieke aanwezigheid.

27 De betekenis van al deze tranen

In deze passage bespreekt de auteur de emotionele intensiteit die gepaard gaat met liefdesverdriet. Ze beschrijft de vloed van tranen als een vloed van liefde, ongebonden en vrij stromend. Ze suggereert dat deze staat weliswaar pijnlijk is, maar ook echt, rauw en diep. De auteur moedigt de lezer aan om deze toestand te omarmen, omdat het de ware kracht en intensiteit van hun hart onthult.

De auteur merkt op dat liefdesverdriet iemands emotionele gevoeligheid verhoogt, waardoor men meer afgestemd raakt op de emoties van anderen. Deze verhoogde gevoeligheid strekt zich uit tot alle aspecten van het leven, waardoor het individu empathischer en begripvoller wordt. De auteur beschrijft deze toestand als het betreden van de wereld van de “bodhisattva”, een Sanskrietterm voor een “ontwaakt wezen” dat een verhoogd bewustzijn van anderen heeft.

De auteur besluit met de lezer aan te moedigen dit nieuwe niveau van emotioneel bewustzijn en ontvankelijkheid te omarmen. Ze erkent dat het in het begin ongemakkelijk en schrijnend kan voelen, maar verzekert de lezer dat het ook creatief, zinvol en levend is. Ze suggereert dat deze staat van levendigheid een vorm van genade is en moedigt de lezer aan om zich erdoor te laten leiden door hun gebroken hart.

Een zielige Bodhisattva Wannabe

In deze passage bespreekt de auteur het concept van het afleggen van geloften en de diepgaande invloed die ze kunnen hebben op iemands leven. Ze deelt haar persoonlijke ervaringen met het afleggen van twee belangrijke geloften: de gelofte om een bodhisattva te worden, een persoon die belooft alle wezens te helpen verlichting te bereiken, en de gelofte om een echtgenote te worden.

De auteur beschrijft het proces van voorbereiding op beide geloften, waarbij ze wijst op de diepe contemplatie en studie die voor beide geloften nodig waren. Ze reflecteert op de uitdagingen en onzekerheden waarmee ze geconfronteerd werd, vooral haar angst om haar onafhankelijkheid te verliezen en de emotionele intensiteit die gepaard ging met haar toegenomen bewustzijn van het lijden van anderen.

Ondanks haar twijfels besluit de auteur beide geloften af te leggen. Ze deelt een aangrijpend moment waarop haar vriend, die haar behoefte aan vrijheid begrijpt, haar een doos geeft met daarin een steen en een veer, die hun relatie symboliseren. Deze doos wordt haar offer tijdens de bodhisattva gelofte ceremonie, een beslissing die haar beroofd achterlaat maar haar ook een waardevolle les leert over onbaatzuchtigheid.

De auteur sluit af door na te denken over de lessen die ze heeft geleerd van haar geloften. Ze erkent dat liefde, of het nu voor alle wezens is of voor één persoon, ongemakkelijk en hartverscheurend kan zijn. Ze erkent echter ook dat deze ervaringen haar hebben voorbereid om waarachtiger en dieper lief te hebben. Ze moedigt de lezer aan om hun eigen liefdesverdriet te zien als een voorbereiding op een diepere, meer diepgaande liefde in de toekomst.

Tranen en ontwaken

In deze passage vertelt de auteur over haar ervaring tijdens een meditatieretraite die een maand duurde. Tijdens de retraite benadrukt de leraar het belang van het cultiveren van oprecht mededogen, wat hij beschrijft als een pad naar verlichting. De auteur worstelt echter met dit concept, omdat haar pogingen om zich open te stellen voor het lijden van anderen vaak resulteren in oncontroleerbare snikken.

Op zoek naar begeleiding, vraagt ze haar leraar over deze emotionele reactie, zich afvragend of het een belemmering is voor het cultiveren van mededogen. De leraar reageert vriendelijk en verzekert haar dat veel grote mediteerders veel gehuild hebben. Deze reactie zet de auteur aan om na te denken over het beeld van bekende spirituele figuren als Boeddha, Jezus en Gandhi, niet als onwankelbare figuren, maar als mensen die ook diepe emotionele pijn hebben ervaren.

De auteur concludeert dat tranen en emotionele pijn kunnen leiden tot grotere kracht en capaciteit voor liefde. In plaats van te proberen pijn te vermijden, suggereert ze dat je deze diepe, pijnlijke emoties moet toestaan om ruimte te creëren voor zelfontdekking en authenticiteit. Ze benadrukt dat blijvend geluk gevonden kan worden te midden van emotionele moeilijkheden en dat een gebroken hart kan leiden tot vrijheid van lijden.

De beoefening van liefdevolle vriendelijkheid

In deze passage introduceert de auteur de beoefening van Loving-Kindness Meditatie, een vorm van meditatie die zich richt op het cultiveren en aanbieden van liefde. De auteur legt uit dat deze beoefening versterkend kan zijn, omdat het onthult dat iemands vermogen tot liefde eindeloos is en niet afhankelijk van externe omstandigheden.

De beoefening van Liefdevolle-Kindheidsmeditatie omvat vijf stadia:

Liefde aanbieden aan zichzelf: De beoefenaar erkent zijn eigen strijd en verlangens naar geluk en stuurt dan wensen van geluk, gezondheid, vrede en gemak naar zichzelf.

Liefde aanbieden aan een geliefde: De beoefenaar denkt aan iemand van wie hij houdt en stuurt hem dezelfde wensen.

Liefde aanbieden aan een vreemde: De beoefenaar denkt aan iemand die hij/zij regelmatig tegenkomt, maar waar hij/zij geen speciale gevoelens voor heeft, en stuurt hem/haar dezelfde wensen.

Liefde schenken aan een vijand: De beoefenaar herinnert zich iemand die hem gekwetst of beledigd heeft en stuurt hem dezelfde wensen.

Liefde aanbieden aan alle wezens: De beoefenaar wenst alle wezens overal geluk, gezondheid, vrede en gemak toe.

De auteur benadrukt dat deze oefening niet gaat over doen alsof je aardig bent, maar over het oprecht aanbieden van liefde vanuit je hart. Ze suggereert dat deze oefening bijzonder behulpzaam kan zijn bij het helen van liefdesverdriet, omdat het de focus verlegt van proberen liefde te krijgen naar liefde aanbieden.

liefdevolle vriendelijkheid voor degene die je hart heeft gebroken

In deze passage, de auteur suggereert een uitdagende, maar potentieel transformerende stap in het genezingsproces: het uitbreiden van liefdevolle vriendelijkheid aan de persoon die je hart gebroken. De auteur erkent dat dit onmogelijk of onsmakelijk kan lijken, maar stelt dat het stabiliteit en vrede kan brengen in iemands innerlijke wereld.

De auteur benadrukt dat deze oefening niet gaat over het vergeven of aardig vinden van de persoon die je gekwetst heeft. In plaats daarvan gaat het over het erkennen dat deze persoon, net als iedereen, op zoek is naar geluk en liefde. Door het opnemen van deze persoon in je Liefdevolle-Kindheid Meditatie, kunt u merken dat uw eigen gevoelens van woede of wrok beginnen om hun greep op je te versoepelen.

De oefening houdt in dat je op een comfortabele plek gaat zitten of liggen, je aandacht naar je hart brengt en je gevoelens van verlies en verlangen naar liefde erkent. Vervolgens wens je jezelf geluk, gezondheid, vrede en rust toe. Hierna denk je aan de persoon die je hart heeft gebroken, erken je hun eigen verlangen naar liefde en geluk en bied je hen dezelfde wensen aan.

De auteur suggereert dat deze praktijk kan worden gedaan op elk moment en op elke plaats. Je kunt liefdevolle vriendelijkheid aanbieden aan je ex als je aan het rijden bent, in de klas zit of op straat loopt. Je kunt het ook aanbieden aan jezelf, of aan anderen die je ziet ervaren soortgelijke strijd. De auteur concludeert door te stellen dat deze praktijk de kracht heeft om alle verdriet te genezen.

de projector draaien

In deze passage bespreekt de auteur het concept van “projectie” in relaties. Ze legt uit dat we vaak onze eigen verwachtingen en idealen projecteren op onze partners, wat kan leiden tot teleurstelling en liefdesverdriet als de werkelijkheid niet overeenkomt met deze projecties.

De auteur deelt haar eigen ervaring toen ze zich realiseerde dat ze haar eigen verwachtingen had geprojecteerd op haar vriendje. Toen ze de tijd nam om hem te vragen naar zijn eigen verwachtingen en verlangens, was ze verrast door zijn antwoorden. Hierdoor begreep ze dat ze een keuze had: ze kon erop staan dat hij zich zou aanpassen aan haar geïdealiseerde beeld van hem, of ze kon ervoor kiezen om van hem te houden zoals hij werkelijk was. Ze koos voor het laatste en merkte dat hun liefde zich daardoor verdiepte.

De auteur suggereert dat liefdesverdriet vaak niet ontstaat omdat de liefde sterft, maar omdat onze projecties falen. Ze stelt dat ware liefde wild, pijnlijk, krachtig en onvoorspelbaar is, terwijl projecties gaan over het zoeken naar veiligheid en zekerheid. Wanneer een projectie mislukt, kunnen we ons onbeschermd en onrustig voelen.

De auteur besluit met te stellen dat het leren onderscheiden van projectie en werkelijkheid het begin is van echte wijsheid. Ze suggereert dat de ultieme manier om volledig lief te hebben is om de projector helemaal uit te zetten en van anderen te houden om wie ze werkelijk zijn. Dit soort liefde, zo stelt ze, is onverwoestbaar en kan nooit verloren gaan. Liefdesverdriet en het zelfonderzoek dat daarmee gepaard gaat, kunnen ons voorbereiden om op deze manier liefde te geven en te ontvangen.

DEEL 4 Van gebroken hart naar heel hart

Opnieuw leren ademen, een 7-daags programma

De auteur introduceert een zevendaags programma om mensen te helpen met liefdesverdriet om te gaan. Het programma is bedoeld om mensen te helpen hun gevoelens van liefdesverdriet direct onder ogen te zien, in plaats van ze te proberen te vermijden of te onderdrukken. De auteur stelt dat deze aanpak kan leiden tot meer wijsheid en veerkracht.

Het programma is intensief en vereist toewijding. Het omvat een verscheidenheid aan activiteiten, zoals:

Meditatie: Dit is de hoeksteen van het programma. De auteur beveelt een eenvoudige ademhalingsoefening aan die de Oefening van Rust wordt genoemd.

Dagboeken: De auteur stelt voor om elke dag drie pagina’s stream-of-consciousness te schrijven. Dit is een vorm van vrij schrijven waarbij je opschrijft wat er in je opkomt, zonder te censureren, te bewerken of te reviseren.

Het verhaal schrijven: De auteur stelt voor om het verhaal van de relatie vanuit een derde-persoonsperspectief te schrijven, alsof het iemand anders is overkomen. Dit kan een nieuw perspectief bieden op de relatie en de breuk.

Liefdevolle vriendelijkheid meditatie: Dit is een vorm van meditatie waarbij je je verbindt met wat het pijnlijkst is in je leven en jezelf het beste toewenst. De auteur suggereert dat dit een krachtige manier kan zijn om een hart te kalmeren dat zich verstoken voelt van liefde.

De auteur benadrukt dat het programma niet gaat over het vermijden of onderdrukken van gevoelens van liefdesverdriet, maar eerder over het direct confronteren ervan en ervan leren. Ze suggereert dat deze aanpak kan leiden tot meer wijsheid en veerkracht.

Dan volgt een gedetailleerde gids over hoe te navigeren door het proces van het helen van een gebroken hart. Er wordt een programma van een week van introspectie en genezing voorgesteld, dat het creëren van een heilige ruimte, het brengen van offers, het vragen om zegeningen en het opdragen van de verdienste omvat.

Het programma bestaat uit een reeks dagelijkse activiteiten, waaronder meditatie, dagboeken en schrijfoefeningen. Het moedigt het individu aan om tijdens het proces na te denken over hun relatie, hun gevoelens en hun persoonlijke groei. Het programma benadrukt ook het belang van een rustige en eenvoudige levensstijl tijdens deze periode om introspectie en genezing mogelijk te maken.

De gids suggereert dat dit proces mensen kan helpen om hun gevoelens te begrijpen, van hun ervaringen te leren en uiteindelijk hun gebroken hart te helen. Het moedigt mensen aan om hun liefdesverdriet te zien als een heilige en zielvolle daad, in plaats van een bron van zelfmedelijden.

Het programma wordt afgesloten met een reflectie op de reis en de veranderingen die hebben plaatsgevonden, als symbool voor de voltooiing van het genezingsproces en het begin van een nieuw hoofdstuk als “spirituele krijger”.

Nawoord

De auteur, Susan Piver, gebruikt haar persoonlijke ervaringen in het huwelijk en haar spirituele reis als boeddhist om de complexiteit van menselijke verbindingen en de weg naar zelfbegrip te illustreren.

In haar huwelijk beschrijft ze de paradox van diepe verbondenheid en gelijktijdige eenzaamheid, de vreugde en angst die gepaard gaan met diep van iemand houden, en de onvermijdelijkheid van verlies en vergankelijkheid. Ze bespreekt ook de uitdagingen en beloningen van het aangaan van een relatie en hoe deze kan dienen als een continu proces van liefdesverdriet en verdieping.

In haar spirituele reis trekt ze parallellen tussen haar relatie met haar man en haar relatie met haar spirituele leraar. Ze beschrijft het proces van het verinnerlijken van de lessen van haar spirituele gids en hoe dit proces na verloop van tijd persoonlijker en intiemer wordt, tot het punt waarop de stem van de leraar samensmelt met die van haarzelf.

In beide relaties benadrukt ze het belang van openheid, kwetsbaarheid en acceptatie van de inherente onzekerheid en vergankelijkheid van het leven. Ze suggereert dat deze relaties, hoewel soms pijnlijk en verwarrend, uiteindelijk wegen zijn naar dieper begrip en spirituele groei.

De passage eindigt met het idee dat ze zowel in haar huwelijk als op haar spirituele reis voortdurend moet toestaan dat haar hart gebroken wordt, dat ze open moet staan voor wat er komt en dat ze moet luisteren zonder te weten hoe luisteren eruitziet. Dit suggereert een overgave aan het proces, een acceptatie van het onbekende en een toewijding aan voortdurende groei en leren.